Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
KOBIETY PO CESARSKIM CIĘCIU
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Bo lekarze (i często niestety siłą rzeczy także położne) tak bardzo są skoncentrowaniu na doszukiwaniu się patologii, że wolą zrobić cc, jeśli widzą najmniejszy problem. Nie ufają kobiecie, jej ciału i naturze. Przyśpieszają BEZ UZASADNIENIA porody, wywołują je kierując się często sztucznie wyliczoną datą. Bo NIE DA się urodzić naturalnie dziecka o wadze 4 kg, bo NIE DA się urodzić naturalnie dziecka ułożonego pośladkowo, bo pierwsza faza ma trwać tyle a tyle, a II to już w ogóle najlepiej, żeby pan doktór wypchnął dziecko łokciem przy drugim skurczu. A jak się nie da - to tniemy, wtedy pan doktor jest bohaterem. No bo przecież się nie przyzna, że ciężko pracował na to, żeby szansę naturalnego porodu zaprzepaścić.
Dla mnie ważne jest mówienie o tych nie zawsze "policzalnych" problemach mam i dzieci po cc, żeby potem takie dziewczyny, którym się wpycha na siłę cesarkę jako sposób na bezbolesne dla mamy i dziecka rodzenie, miały świadomość, że to nie zawsze jest optymalne, idealne wyjście.
Żeby nie było, jestem jak najbardziej za cc tam, gdzie jest ono faktycznie potrzebne. Sama swojego pierwszego porodu w wersji sn bym raczej nie przeżyła. Moje dziecko też nie.
Dodam jeszcze że dla mnie ważne jest mówienie o tym też dlatego, że dzięki temu hmm... nie czuję się jakaś dziwna i pokręcona, że zamiast cieszyć się, że mam zdrowe dziecko miałam po cc żal do całego świata. Czasem tak po prostu jest, że się coś czuje i nie da się powiedzieć "nie czuj". Ja byłam zawiedziona i miałam poczucie porażki i nie pomagało mi takie mówienie, bo od niego jeszcze dodatkowo czułam się winna że niewdzięczna jestem... Uporanie się z tym trwało jakiś czas, ale jak czytam, że taka reakcja z mojej strony mieści się w granicach normy, to odczuwam ulgę
To tak jak lekarze mówiący w czasie badania, że nie może boleć, bo innych nie boli, to jak panią może boleć...
Dziękuję Bogu, że mam wyrozumiałego męża
Jednak myślę sobie, że cokolwiek się wydarzyło - jest na tym Bóg, On może uleczyć absolutnie wszystko i z Nim żadna trauma nie straszna, czy to Wasza, czy Waszych dzieci.
Poza tym... To oczywiste, ale napiszę - przecież przy porodach sn i matki, i dzieciaczki nie raz są narażone na traumę, na poważne zranienia psychiczne...
Miłość rodziców, naturalna troskliwość, modlitwa w trudnych intencjach naprawdę działa cuda...!
Ważne, by wiedzieć - ale ważne też, by wszystko widzieć we właściwych proporcjach...
A te wszystkie złośliwe osoby, czy to lekarze, czy personel, czy nawet rodziny - niech im Bóg wybaczy...
I ja chyba trochę tego jej luzu dziedziczę, już pisałam. Żadna moja zasługa, najwyraźniej
Ja uważam, że masz prawo... Ale, widać, nie zaliczasz mnie do znajomych psychologów...
no, to się Wam zwierzę
Otóż, wybierając się na "stare lata" na studia położnicze, podejmując ten trud i znosząc upokorzenia z tym związane :sad: cały czas miałam na uwadze, że łącząc psychologię (tak przez niektórych forumowiczów negatywnie ocenianą) z położnictwem będę mogła skutecznie służyć radą i pomocą kobietom, które w związku z ciążą, porodem, połogiem, czy opieką nad małym dzieckiem potrzebują wsparcia. Marzenia mam bardzo rozległe, co z nich wyjdzie, to się okaże. Marzy mi się, między innymi, uruchomienie poradnictwa psychologicznego dla kobiet po traumatycznym porodzie. Muszę się tylko troszkę doszkolić w zakresie terapii. Bardzo ważny aspekt tego przedsięwzięcia stanowi jednak kwestia finansowa. I nie chodzi o to, że to ja chciałabym na tym zarabiać kokosy (chwała Bogu, mąż jest w stanie nas utrzymać) ale raczej o to, by takie działania mogły być finansowane z NFZ. W ostatnich dniach zmieniają się pewne ważne przepisy dotyczące opieki okołoporodowej. Powstaje pewna nadzieja. Po powrocie do domu (chwilowo jestem na emigracji
Patrzę często na jedną z nich..... Dzieciątko takie słodkie...... a prawdopodobnie nigdy nie statnie na nóżkach.... może nawet nie usiądzie
Mama blada, czeluść w oczach....... akceptuje jak umie...... ale tak im trudno z tym, to widać gołym okiem.....
Szczerze, to spokój wewnętrzny dałaś mi TY.
Dlaczego?
Przy pierwszym dziecku najpierw szokiem było, że muszę w ogóle do szpitala, a w dodatku do tego, do którego bardzo nie chcę. W szpitalu uznano, że nie ma najmniejszych przeszkód, żeby wywoływać. Podczas wywołania też nikt się nie zająknął. Ja więc sobie tkwiłam pod oksytocyną, czując, że nie jest tak, jak być powinno, ale bardziej szukając przeszkód w systemie szpitalnym i mojej odporności (czy braku takowej), a nie w mojej fisis. W końcu się rzeczywiście zapieniłam, że dośc eksperymentów na mnie i przede wszystkim na dziecku i mają ciąć, zanim mi córkę wykończą.
W drugiej ciąży zaraz na starcie skontaktowałam sie z domem narodzin. Mechanizm "ratujmy, co się da". Przy pierwszym porodzie "ja przetrzymam, ratujmy dziecko". przy drugim "jak nie dom własny, to chociaż dom obcy, a nie szpital znowu". W dn wysłali mnie momentalnie na drzewo, bo co im tu głowę zawracam świeżo po cesarce.
Jak mi w szpitalu zaproponowano poród pod zwiększonym dozorem ktg, to z kolei ja uznałam, niech druga strona się buja, wolę juz kolejne cc, ale bez wymęczenia przed. Na konsultacji przed tymże widać trafiłam wreszcie na lekarza bardziej kumatego, bo się pojawiło hasło niewspółmierności u mnie. Po drugim cc inny lekarz (rodziłam w innym szpitalu niz konsultowałam) powtórzył to. Niemniej to wszystko byli "ludzie systemu" i jak widać, coś się we mnie miotało, potrzebowałam kogoś z zewnątrz. Dowód niewiary - kiedy zaczęłam sama rodzić, uznałam, że warto spróbowac mimo wszystko, bo się nie opłaca kroić. Dopiero po naszym spotkaniu mi się psychika przełamała, żeby diagnozę przyjąć, a z kolei, jak to nastapiło, to mi dokładnie opadło ciśnienie w temacie. Nie będę kopać się z koniem, 5 cm sprzężnej brakuję, dziękuję, jasna sprawa. Ale decydujące było sprowadzenie sprawy do parteru przz niezależną instancję, bez tego bym nie miała spokoju wewnętrznego tak na 100%.
(tak na marginesie - Aga, odezwij sie, zniknął mi Twój numer z listy gg
Straszne... Brrrr... No, po prostu jestem w szoku... :sad:
Chyba jeszcze za krótko żyję, skoro się nadal dziwię...
Natomiast Twoja działalność przy moim brzuchu była dla mnie jak obiektywny wyrok. Lekarze dużo gadają, sprzecznie gadają, czasem z kolei gadają za mało, powstają jakieś luki, niewiedza, człowiek usiłuje się dowiadywać, trafia na innego z nową teorią. Do tego i każdy głupi pacjent wie, że szpitalne przepisy, czasem zwyczaje, a czasem rutyna, że się robi tak, a nie inaczej, bo lekarz nie wiem, zmianę kończy i mu się nie chce. Dla niego to jedna z kilku zmian w tygodniu, dla pacjenta być może jedyne takie wydarzenie w życiu.
Tak więc ja jednak wolałam zwalać na system niż własną niemoc. A Ty mi spokojnie wszystko wytłumaczyłaś, byłaś wiarygodna. Także uporałam się nie tyle z poczuciem niesłusznego pokrojenia (nie miałam go jako takiego), tylko poczuciem niepewnośći, skąd to się wzięło, dlaczego i przede wszystkim, na co się spalać, na co nie i co w przyszłości. Przestało być ważne, że lekarka młoda, a kafelki brzydkie zielone, że położna coś tam, że gorąco, że... to się wszystko pięknie zredukowało do 5 cm, obiektywnych i linijką odmierzalnych, a w tym momencie analogicznie zredukowała się moja niepewność, co powinnam robic w przyszłości, jakie działania podejmować, czy kopać się z kolei z koniem o imieniu procedury postępowania z pacjentką po dwóch cc itd.
Psychologiem nie jestem, natomiast jestem skłonna uwierzyć, że jeżeli u kogoś winny jest system, to też takie wskazanie jakiegoś konkretnego punktu może mieć działanie uspokajające czy wręcz lecznicze. Przestaje się chyba wtedy na nowo ciągle wszystko rozdrapywać.
Patrząc na moje dzieci trudno by było powiedzieć, że są powolne i głupie. Chłopaki są jak żywe srebra, wszędzie ich pełno, nie usiedzą w miejscu. Najmłodszy wszędzie się wdrapie: siedział już na meblach (na samej górze), na pianinie, na oknie... są bystrzy i inteligentni. Córka jest spokojniejsza, ale nie powolna. A w szkole bardzo dobrze sobie radzi (chozi do I klasy) i nie muszę jej pomagać w lekcjach, bo sama odrabia
A wszystkie są z cesarek...
Do tego miałam już skurcze. Jak skurcze się nasilały to ekspresem zwozili mnie na porodówkę, jak były słabsze to odwozili z powrotem na oddział, wkurzeni, że się nic nie dzieje
Aż w końcu córcia sama postanowiła się urodzić dziesięc dni przed terminem. Także mój lekarz nie zdążył wrócić, a ja najadłam się nerwów z powodu całej sytuacji i tego ciągłego kursowania pomiędzy oddziałem a porodówką, i tego, że coś się stanie mojemu dziecku...
ProMamo, napisałas dobitnie, ale ja nie rozumiem nadal.... a chcialabym Ci jakos pomoc.... :ir: