Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Brawario zmienia zdanie w kwestii tańców damsko-męskich
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Jak rozumiem słowo "fanatyzm" jest tutaj użyte jako określenie negatywne?
@M_Monia: o świętym posłuszeństwie jest wątek: "grzech posłuszeństwa"
Jestem w stanie sobie wyobrazić sytuację, w której sam bym to zasugerował.
---
Si.
Edit: adresat
---
Nie tylko chodzi o "na siłę", ale o trąbienie wciąż na około gdzie jeszcze to zło jest.
---
1) Przykład z kapelusza, bo aborcja jest morderstwem, a chodzi o trąbienie o "złu", które zewsząd wchodzi w człowieka (BTW: Mk 7, 14-23)
2) Jeśli już nawet ktoś wszędzie i zawsze trąbi, że aborcja to grzech, a w środku sam gnije, to o kant dupy to jego trąbienie.
dla mnie obłednym fanatyzmem jest kiedy przyjezdza do matki syn w odwiedziny ..z daleka... a ona go w drzwiach wita i żegna bo wychodzi akurat na kółko różańcowe
..nie ogarniam takiej sytuacji
mogła zostać i z synem odmówić
Nooo taaak a szanowny pan mąż rączek nie ma....
w domu syf, na rachunki nikt nie zarobił. teraz zaniedbanie z obu stron.
"Najskrytszym jednak i największym mym pragnieniem, na którego spełnienie nie miałam nadziei, było wstąpienie mojej drogiej Celiny do tego samego Karmelu, gdzie myśmy były. Marzenie, by żyć pod jednym dachem, dzielić radości i smutki z towarzyszką mego dzieciństwa, wydawało mi się nieprawdopodobnym; toteż złożyłam z niego całkowitą ofiarę, z ufnością powierzając Jezusowi przyszłość mej kochanej siostry, godząc się nawet na jej wyjazd choćby na koniec świata, gdyby zaszła tego potrzeba. Nie do przyjęcia była dla mnie jedynie myśl, że mogłaby nie zostać oblubienicą Jezusa, bo kochając ją jak siebie samą, za nic nie chciałam, by oddała swe serce śmiertelnemu człowiekowi. Już sam fakt, że w świecie wystawiona jest na niebezpieczeństwa, jakich sama zupełnie nie znałam, sprawiał mi cierpienie. Mogę powiedzieć, że od chwili wstąpienia do Karmelu, moje uczucia dla Celiny stały się bardziej miłością matki niż siostry... Pewnego dnia, kiedy musiała iść na wieczorek (28), tak byłam tym zmartwiona, że błagałam Dobrego Boga, by nie pozwolił jej tańczyć, a nawet (wbrew swemu zwyczajowi) wylewałam strumienie łez. Jezus raczył mnie wysłuchać. Nie dopuścił, by jego mała oblubienica mogła tańczyć tego wieczoru (chociaż, ilekroć zaszła potrzeba, nie było jej trudno uczynić to z wdziękiem). Zaproszona do tańca nie wzbraniała się, lecz partner jej absolutnie nie był w stanie rozpocząć tańca i ku swemu wielkiemu zawstydzeniu zmuszony był zwyczajnie przejść z nią przez salę, by ją odprowadzić na miejsce; po czym wycofał się i tego wieczoru już więcej się nie pokazał. Ta przygoda, jedyna w swoim rodzaju, spotęgowała moją ufność i miłość ku Temu, który kładąc swój znak na moim czole, złożył go równocześnie na czole mej drogiej Celiny..."
http://voxdomini.com.pl/duch/mistyka/tl/08a-ter.htm
Proszę przypatrzyć się własnej argumentacji (wyrażonej tu i na innych forach).
1. Sugeruje Pan, iż taniec Dawida przed Arką jest argumentem na rzecz tańców d-m, podczas gdy Ojcowie Kościoła w całkowicie inny sposób interpretowali to wydarzenie. Jest zresztą jasne, że Dawid skakał i tańczył wówczas na chwałę Boga wszechmogącego nie zaś po to by przypodobać się jakiejś niewieście, pokazać swe cielesne walory, etc (co jest bardzo częstą cechą tańców d-m).
2. Bardzo często powołuje się Pan na św. Tomasza z Akwinu, ale nawet jeden raz nie przytacza Pan żadnej jego wypowiedzi, w której ów Doktor Kościoła przeczyłby lub poddawał w wątpliwość tradycyjnie katolickiemu przekonaniu o tym, iż tańce d-m zazwyczaj są bliską okazją do grzechu. To na co się Pan powołuje u św. Tomasz z Akwinu dotyczy ogólnie przyjemności, uczuć, etc, ale w żaden bezpośredni sposób nie tyczy się tańców d-m. Swoimi bardzo ogólnikowymi powoływaniami się na św. Tomasza z Akwinu próbuje Pan wytworzyć fałszywe wrażenie, jakoby ów popierał tańce d-m czy był ich zwolennikiem.
3. Obficie cytuje Pan jakieś psychologiczne wywody i ciągle próbuje Pan dowieść, iż jestem człowiekiem cierpiącym na emocjonalne i psychiczne zaburzenia. Pozostawiam to bez komentarze, gdyż coś takiego na komentarz nie zasługuje.
4. De facto przyznał się Pan do przekręcania mych poglądów i przekonań w kwestii tańców d-m prezentując je niektórym księżom i biskupom (których nie wymienia Pan z imienia i nazwiska - ja akurat wymieniałem nieraz z imienia i nazwiska księży, którzy zgadzają się z tym, iż tańce d-m są zazwyczaj bliską okazją do grzechu) jako twierdzące, iż tańce d-m są równoznaczne z pornografią i prowadzą do opętania.
5. Twierdzi Pan, że reprezentuję rygoryzm moralny potępiony przez Magisterium Kościoła, ale nie przytacza Pan konkretnych wypowiedzi Magisterium, które dowodziłyby, że którykolwiek z poglądów, które głoszę został przez Kościół napiętnowany. W rzeczywistości nie przytoczy Pan nigdy takich konkretnych wypowiedzi, gdyż owe po prostu nie istnieją. Owszem Magisterium Kościoła potępiło jedną z "turcjorystycznych" opinii głoszącą, że:
"Nie wolno iść za opinią prawdopodobną ani nawet za najbardziej prawdopodobną wśród prawdopodobnych"
jednak ta potępiona opinia nie ma żadnego związku z kwestią tańców, skromności strojów, absolutnością bezwzględnością obowiązywania pewnych zakazów moralnych (np. zakazu kłamstwa, cudzołóstwa, morderstwa niewinnego czy bałwochwalstwa). Słowem rzuca Pan ciężkie oskarżenia powołując się na Magisterium Kościoła, jednak w konfrontacji z tym co rzeczywiście owe Magisterium potępiło, owe zarzuty są całkowicie bezpodstawne.
Jednym zdaniem - swym wielomóstwem (a raczej wielopisarstwem), ogólnikowością i zarzutami ad personam próbuje Pan pokryć brak konkretów.
1. Zakochany chłopak z zakochaną dziewczyną postanawiają zamieszkać razem, ale mają jak najszczersze intencje zachowania czystości do ślubu. Czy sama dobra intencja tu wystarczy? Najczęściej, mimo dobrych intencji, coś takiego kończy się grzechem. Dlaczego? Ano dlatego, że sytuacja wspólnego mieszkania ze sobą zakochanych stwarza wiele pokus, wiele sytuacji w których jest się bliżej siebie niż w innych sytuacjach, etc.
2. Jedziesz 180 km na godzinę, ale masz dobrą intencję nie spowodowania wypadku na drodze. Czy sama dobra intencja jest gwarantem tego, że do żadnego wypadku nie dojdzie?
3. Wchodzić do domu publicznego z dobrą intencją nawracania zatrudnionych tam niewiast. Czy dla mężczyzny sama dobra intencja zawsze wystarczy by nie ulec atmosferze tego przeklętego miejsca?
No i bardzo podobnie jest z tańcami d-m. Owszem nie twierdzę, że wszyscy ludzie w nich uczestniczący mają złe intencje. Z pewnością niemała część ma dobre intencje, jednak większa bliskość pomiędzy niewiastą a mężczyzną jaka panuje w tańcach d-m, a także inne czynniki (tj. strój, alkohol, zła muzyka) robią swoje i najczęściej sprawdza się tu przysłowie, iż "dobrymi intencjami jest piekło wybrukowane".
Mój bliski znajomy ze studiów ma tu bardzo dobre kryterium. Jeśli tańczysz z daną niewiastą z czystej grzeczności i dodatkowo nie podoba ci się ona, to ryzyko grzechu jest bardzo niewielkie
"Dlatego na 99% obstawiam, że jesteś neurotykiem."
"ja Cię "widzę" okiem duszy. Ty jesteś w nocy."
Normalnie Klarcia to pikuś... Toż to prorok jakiś.
Mam też około 68% pewność, że jesteś uzależniony od oglądania tańca z gwiazdami.
Nie Ewangelia jest dla mnie pseudomistyczna, ale Pana personalne instynuacje, które próbuje Pan podpierać ogólnikowymi nawiązaniami do Pisma świętego i mistyki. Doprawdy??? Znaczy się nauczanie Ojców, Doktorów i Świętych nie jest argumentem? Ich doświadczenie, rozeznanie, obserwacje, nie są argumentem? Ba, argumentem nie jest doświadczenie ludzi, którzy byli zaangażowani w tańce i którzy przyznawali rację temu tradycyjnemu nauczaniu? A ile podręczników teologii moralnej Pan czytał? Bo w tych, które ja czytałem, często jest odwołanie do doświadczenia duszpasterskiego, a więc np. stwierdzenie, że rzeczywistość pokazuje, iż tańce oraz bale zazwyczaj/bardzo często prowadzą do grzechu. Nie jest to sprowadzania łaski do kalkulacji statystyczny, ale trzeźwy osąd, odwołanie się do konkretnego doświadczenia w pracy z duszami i świadomość tego, że łaska buduje na naturze, a co się z tym wiążę nie wolno nią igrać i wystawiać Boga na pokuszenie.
Ad. 1. I oczywiście nie widział, nie rozeznawał Pan żadnych sytuacji, w których wyczuwał Pan, iż są one bardziej niebezpieczne od innych, że lepiej trzymać się od nich z daleka, gdyż łatwo jest w nich upaść? Czy tak? Jeśli tak, to, albo:
- demony przestały Pana kusić do grzechu i jest Pan tu absolutnym wyjątkiem
- albo zaakceptował Pan na tyle pewne grzechy, że nie dostrzega Pan już tego, że jest kuszony (co jest prawidłowością o której mówili Ojcowie Kościoła: im bardziej ulegamy pewnym grzechom, tym mniej jesteśmy do nich kuszeni, gdyż sami do nich lgniemy i nawet demony nie muszą nas do nich namawiać).
Ad. 2. W oczywisty sposób nie chodziło mi o tor wyścigowy. Proszę nie rozmawiać o ogólnych zasadach zachowania za pomocą odwołania się do wyjątkowych sytuacji.
Ad. 3. Dobrze, że nie był Pan w lupanarze.