Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Brawario zmienia zdanie w kwestii tańców damsko-męskich
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
A z drugiej strony, tyle jest prawdziwej brzydoty i zła, że jeszcze tropienie jej w tańcu? Dla mnie dziwne.
Już bardziej odrażający jest widok podpitych gości...ostatnio zauważyłam, że teraz imprezy młodzieżowe muszą być alkoholowe. Smutne. :sad:
Może tak jak dla mnie obrzydliwi są podpici, to dla kogoś tańczący. De gustibus.
Tomizm powinien być odniesieniem dla prawdy, a nie wiem czy dla św. Proboszcza z Ars był. Nawet poglądy samego papieża, jeśli nie są zapisane w magisterium, są tylko jego prywatnymi poglądami, a nie obowiązującą nauką.
Powtórzę się - grządki niech skopie, olszynę powycina, idzie na nordic walking
Cóż, tańce nie dla każdego :wink::wink::wink:
Niech popatrzy na gałęzie wierzb, jak je wiatr wygina :wink:
Właśnie to widzę, super :smile:
za: O. Jacek Woroniecki OP â?žKatolicka Etyka Wychowawczaâ?, t.II/2, par. 82.3, str.226
Doktor Anielski nie tańczył, bo nie było mu trzeba szukać towarzyszki życia.
Więc nie było okazji by tańczyć z własnym mężem, tym bardziej z cudzym :tongue:
No może jakiś taniec ludowy z okazji 20lecia grupy modlitewnej...
Taniec ma wiele wspólnego ze sportem, a dzisiejsze kobiety są często zmaskulinizowane i zarzucać im można, że właśnie są zbyt mało kobiece... chyba...
a w ogóle to nie są problemy powszechne
Codzienność to jak zdobyć i utrzymać robotę
jak uzyskać leczenie
itp.
1. Wypowiedź o. Woronieckiego jest nieco dwuznaczna. Z jednej strony, ksiądz ten owszem, w pewien sposób przychylnie się wypowiadam, o jednej z form zabaw tanecznych; z drugiej strony nie neguje on tradycyjnego przekonania katolickiego, iż tańce d-m zazwyczaj prowadzą do grzechu. Można więc zastanawiać się, czy o. Woroniecki chciał pochwalić w ten sposób te bardzo rzadkie wypadki tańców d-m, które nie niosą za sobą większych niebezpieczeństw, czy też chodziło mu o coś więcej?
2. Jest to jedna "przedsoborowa" tego typu wypowiedź duchownego, której przeciwstawić można tak naprawdę setki zdecydowanych krytyk mieszanych tańców autorstwa autorytetów kościelnych (w swym opracowaniu ująłem 46 takich wypowiedzi; ale jest ich znacznie więcej, gdyż nie wszystkie wynotowywałem).
3. Czy rozsądne jest lekceważenie dziesiątek niechętnych vel wrogich tańcom d-m wypowiedzi na rzecz JEDNEJ dwuznacznej w tym względzie opinii (chocby i jej autorem był o. Woroniecki)?
Cenię o. Woronieckiego. Bardzo cenię jednak też: św. Jana Vianneya, św. Franciszka Salezego, św. Pio z Pietlerciny, św. Karola Boromeusza, św. Efrema, św. Jana Chryzostoma, św. Ambrożego i wielu innych świętych i wielkich ludzi Kościoła. Mając do wyboru, z jednej strony: ich bardzo jasne i jednoznaczne wypowiedzi przestrzegające przed tańcami; z drugiej zaś strony: jedną, dwuznaczną wypowiedź o. Woronieckiego (która nota bene: nie zaprzecza tradycyjnemu przekonanie, iż tańce d-m są zazwyczaj bardzo niebezpieczne); nie mam jakichkolwiek wątpliwości za czym o wiele bardziej bezpiecznie jest iść i czego się trzymać.
Wyobraź sobie, że na tym świecie żyło już wiele milionów mężczyzn, którzy znaleźli swą drugą polówkę bez chodzenia na zabawy taneczne.
â?žTańce i bale, są rzeczami obojętnymi z natury swojej; ale ich używanie, JAKIE DZISIAJ JEST ZAPROWADZONE, TAK SIĘ SKŁANIA KU ZŁEMU WSZELKIMI SWYMI OKOLICZNOŚCIAMI, ŻE WIELKĄ SZKODĘ PRZYNOSZĄ DUSZY. Mówię wam przeto o balach, jak lekarze mówią o grzybach: najlepsze z nich powiadają, na nic się nie zdadzą, a ja powiadam, że najlepsze bale nie są przecież dobrymi. Jeżeli chcecie jeść grzyby, dopilnujcie, żeby były dobrze zgotowane i jedźcie je bardzo mało: bo chociażby najlepiej były zgotowane, stają się trucizną, gdy spożyjemy je w zbytecznej ilości. Jeżeli przypadkiem nie będziecie mogli W ŻADEN SPOSÓB WYMÓWIĆ SIĘ OD PÓJŚCIA NA BAL; starajcie się, by taniec porządnie się odbywał we wszystkim, pod względem dobrych zamiarów, skromności, godności i przyzwoitości; TAŃCZCIE NAJMNIEJ ILE MOŻECIE, z obawy, aby serce wasze do tego się przywiązało (...) Te dziwaczne rozrywki, zazwyczaj są niebezpieczne; rozpraszają ducha pobożności, osłabiają moc woli, oziębiają świętą miłość bliźniego i budzą w duszy tysiące złych skłonności (...) Jako niektóre rośliny wciągają w siebie jad żmij, które się do nich przybliżają, TAK TAŃCE PRZYCIĄGAJĄ DO SIEBIE TRUCIZNĘ NAMIĘTNOŚCI LUDZKICH I POWSZECHNEGO ZEPSUCIA (...). Wówczas kiedy tańczyliście na balu, mnóstwo dusz gorzało w piekle, ZA GRZECHY POPEŁNIONE W TAŃCU, LUB ZA ZŁE NASTĘPSTWA, KTÓRE WYNIKNĘŁY Z TAŃCÓW" .
Cytat za: ks. Ambroży Guillois, "Wykład historyczny, dogmatyczny, moralny, liturgiczny i kanoniczny wiary katolickiej. Dzieło ofiarowane Ojcu św. Piusowi IX, zaszczycone podziękowaniem Jego Świątobliwości, tudzież aprobatą i pochwałami wielu kardynałów, arcybiskupów i biskupów", Wilno 1863, s. 281 - 282:. Zob. też: Ks. J. Gaume, "Zasady i całość wiary katolickiej, czyli jej wykład historyczny, dogmatyczny, moralny, liturgiczny, apologetyczny, filozoficzny i socjalny, od stworzenia świata aż do naszych czasów", Kraków 1870, tom IV, s. 423.
Jeśli ktoś w tej wypowiedzi dostrzega zasadniczą pochwałę tańców i balów, to naprawdę jest chyba ślepy. Doświadczenie mnie uczy, że najprawdopodobniej jest ze św. Tomaszem z Akwinu w wersji ala Włodzimierz.
a nie są???:cool:
Jak można takimi pierdołami się zajmować...
Nie chcesz nie tańcz...przecież po tyłku też nikt Ci nie każe...
A znam mnóstwo małżeństw gdzie drapią się po tyłku i są szczęśliwi...
a powiedzmy bąk taki to jest grzechem wtedy gdy jest głośny czy dopiero jak jest cichy???
Podobnie jest ze sprawą tańców i okolicznymi tematami. Owszem, prócz zawartego w Ewangelii ostrzeżenia, by lepiej sobie wyłupić oko aniżeli pożądliwie patrzeć na niewiastę, nie ma tam wielu wzmianek na owe tematy, ale w innych księgach Pisma świętego owszem są.
Odnośnie zaś Twej głównej sugestii o tym, iż obecnie w Kościele nikt nie piętnuje tańców d-m, to nieraz już omawiałem ów argument. Tym razem więc pozwolę sobie wkleić fragment tekstu na ów temat:
Częstym argumentem, jaki wysuwa się na rzecz mieszanych tańców jest twierdzenie, iż obecnie nie sposób jest usłyszeć z kościelnych ambon oraz w trakcie lekcji religii, jakichkolwiek ostrzeżeń skierowanych przeciw tego typu rozrywkom. Co więcej; niektórzy księża nie czynią większych problemów z dawaniem dyspens na uczestnictwo w urządzanych w piątki zabawach tanecznych. Zdarza się, iż przy kościołach organizowane są potańcówki, zaś pytani o godziwość uczęszczania na dyskoteki duchowni odpowiadają, iż nie widzą w tym niczego zdrożnego. Jakby tego było jeszcze mało, bywa, iż tańce mieszane są obecne nawet na zabawach prymicyjnych wyprawianych z okazji wyświęcenia nowego kapłana, a owi księża tańczą na nich z dziewczętami.
Jednym zdaniem: o ile jeszcze 50 lat temu bez większego trudu można było się natknąć w kościele na jakieś krytykujące mieszane tańce kazanie, o tyle dziś szukanie jakichkolwiek śladów sceptycyzmu względem tego zwyczaju, wydaje się być próbą znalezienia igły w stogu siana. Wielu wysuwa z tego wniosek, iż tradycyjna krytyka tańców albo nie stanowi objawu prawowierności, albo też nie jest już w dzisiejszych czasach aktualna.
To, że krytyka mieszanych tańców jest jak najbardziej tradycyjna, prawowierna i katolicka starałem się wyjaśnić w poprzednich częściach tego tekstu. To, iż owa krytyka ma pełne zastosowanie do dzisiejszych tańców (które są znacznie bardziej wyuzdane i nieskromne od pląsów piętnowanych niegdyś) postaram się w następnych częściach tego artykułu Jeżeli tak się sprawy mają, to jak wyjaśnić niemal całkowite milczenie, jakie w kwestii mieszanych tańców, zapanowało w kościołach, a nawet aprobatę, jaką temu zwyczajowi okazują niektórzy duchowni? Czy nie jest zuchwalstwem, a może nawet jakąś formą nieposłuszeństwa twierdzić, iż tańce są bardzo niebezpieczne, wówczas, gdy część księży już nie tyle milczy na ten temat, ale wręcz wspiera ów zwyczaj?
Powody dla których duża część duchowieństwa milczy na temat niebezpieczeństwa mieszanych tańców, a czasami nawet jawnie wspiera ów zwyczaj, mogą być różne, złożone i skomplikowane. Większość księży najprawdopodobniej nie poznała tradycyjnego nauczania na ten temat, inni być może się z nim nie zgadzają, niektórzy zaś nie poruszają go z obawy o bycie wyśmianym, odrzuconym bądź niezrozumianym przez swych wiernych. Fakt milczenia czy nawet wspierania przez część duchownych jakiś złych lub niebezpiecznych moralnie zjawisk, nie oznacza jednak, iż nieważne staje się w ten sposób wielowiekowe lub/i oficjalne nauczanie katolickie, je piętnujące. Zarówno dalsza, jak i dzisiejsza historia Kościoła zna wszak niejeden wypadek polegający na tym, iż mniejsza bądź większa część duchownych katolickich milczała w obliczu jakiegoś zła, albo nawet jawnie je wspierała. Podajmy kilka tego przykładów:
1. Episkopat Bawarii już w 1931 r. potępił nazizm jako bezbożną, rasistowską i antychrześcijańską doktrynę. Jak zatem wytłumaczyć fakt, iż w późniejszych latach część niemieckich i austriackich duchowni katolickich pozwalała członkom NSDAP nie tylko przystępować do sakramentów świętych, ale nawet oficjalnie wchodzić do kościołów z flagami hitlerowskimi? A jakby tego było mało, nawet niektórzy z wysoko postawionych hierarchów twierdzili, iż nazizm, jako takie nie jest sprzeczny z nauką katolicką, by później ratować przed sprawiedliwą karą tysiące hitlerowskich zbrodniarzy (tak uczynił bp Hudal organizując ucieczką do Ameryki Łacińskiej czołowym masowym mordercom III Rzeszy)?
2. Bolszewizm był wielokrotnie piętnowany przez magisterium Kościoła jako "absolutnie zły", radykalnie ateistyczny i antychrześcijański, zaś współpraca z bolszewikami została obwarowana przez Piusa XII nawet ekskomuniką. Jak więc można tłumaczyć to, iż nie tylko, zdarzali się księża jawnie kolaborujący z komunizmem (np. "księża patrioci"), ale nawet cały episkopat Węgier wydawał oświadczenia wychwalające komunizm jako najlepszy ustrój w dziejach ludzkości ?
3. Oficjalne nauczanie Kościoła głosi, iż prawu ustanowionemu przez władze cywilne należy być posłusznym zawsze wtedy, gdy nie polecają one czynić czegoś co jest ewidentnie sprzeczne z wolą Bożą lub prawem naturalnym. Jasną konkluzją wynikającą z tejże doktryny jest zatem moralne potępienie dla różnych form przestępczości kryminalnej, jak np. działalności mafijnej. Co zatem począć z faktem, iż członkowie np. mafii działającej na Sycylii, niemal przez kilka wieków, byli traktowani przez tamtejsze duchowieństwo, jak normalni i dobrzy katolicy (udzielano im sakramentów, pozwalano nosić chorągwie kościelne na procesjach, a nawet zdarzało się, iż odprawiano Msze święte w prywatnych kaplicach tych złoczyńców)?
4. Używanie środków antykoncepcyjnych w ramach intymnego pożycia małżeńskiego zostało wielokrotnie potępione przez magisterium Kościoła, jako "wewnętrznie złe", bezwzględnie niedozwolone i w swej materii stanowiące grzech śmiertelny. Dlaczego jednak mimo tego faktu, niektóre z krajowych episkopatów (np. Kanady i RFN) próbowały zniekształcić jasną wymowę tego nauczania? Dlaczego obecnie, można przebywać całymi latami w krajach Europy Zachodniej, USA czy Kanady, a chodząc do tamtejszych kościołów, nie usłyszeć nawet jednego słowa o tym, iż antykoncepcja jest moralnym bezprawiem i obrzydliwością?
5. Tak zwana etyka sytuacyjna - głosząca, iż albo nie istnieją czyny zawsze złe, albo też nawet, jeśli takowe istnieją, to od ich zakazu, istnieją pewne wyjątki - została bardzo jasno potępiona przez oficjalne magisterium Kościoła (np. encyklikę "Veritatis splendor" Jana Pawła II czy Katechizm Kościoła Katolickiego). Dlaczego jednak mimo to, choćby wedle, katolickiego hierarchy, biskupa Johna A. Marshalla jest dziś: "niezwykle trudno znaleźć w Kościele katolickim profesora teologii moralnej, który nie byłby pod wpływem konsekwencjonalizmu, sytuacjonizmu i innego tego rodzaju "?
6. Czyny homoseksualne są niezmiennie określane przez katolickie nauczanie moralne, jako "poważna nieprawość", "wewnętrznie złe" czy nawet "grzech wołający o pomstę do Nieba". Jak w kontekście tak jasnej i stanowczej doktryny katolickiej na temat homoseksualizmu wyjaśnić fakt, iż wpierająca tą obrzydliwość, ideologia jest dziś jawnie promowana i/ lub ochraniana, w pewnych częściach Kościoła katolickiego. Związany z "Opus Dei" bp. Andreas Laun pisze nawet o "ideologii gejów, która przenika głęboko do Kościoła katolickiego nie tylko w Ameryce, ale także w krajach Europy Środkowej". Nie chcąc być gołosłowny, hierarcha ten podał przykład 17 dobitnych i konkretnych przykładów przenikania ideologii homoseksualnej do kręgów kościelnych. Wśród nich są oficjalnie działające w ramach struktur Kościoła katolickiego pisma, wydawnictwa, instytucje i klasztory, które w mniej lub bardziej wyrazisty sposób wzywają do zaakceptowania czynów homoseksualnych. Biskup Laun dodaje także, iż takowych przykładów podać "można by bez większego trudu więcej jeszcze". A jak skomentować to, iż na 211 katolickich uniwersytetów i collegów w USA, 91 spośród nich posiada specjalne kluby dla homoseksualistów i lesbijek?
Na przykładzie powyżej wyliczonych faktów (których w rzeczywistości można by podać jeszcze więcej) widać, iż w różnych czasach i częściach Kościoła katolickiego, prawowierna doktryna i praktyka, mogą być tak przyćmione przez kompromisy, słabości i niewierność duchownych, iż za ortodoksyjne i właściwe, może wydawać się katolikom to, co w rzeczywistości było i jest przez magisterium Kościoła lub też nauczanie Świętych, potępiane i krytykowane.
"Najbliższą okazją do grzechu nazywamy te miejsca, osoby i okoliczności, w których zazwyczaj upadamy. Są to na przykład: widowiska teatralne, BALE, TAŃCE, złe książki, nieuczciwe towarzystwa, nieskromne piosenki i obrazy, rozrzutne stroje, stosunki z osobami przeciwnej płci, które już wcześniej były powodem upadku"
Św. Jan Maria Vianney, "Kazania Proboszcza z Ars", Warszawa 2009, s. 226.
ale od czego od tańca czy bąka???:cool:
Wydaje mi się że jesteśmy istotami zdolnymi do uczuć. Jesteśmy też istotami erotycznymi. Nie ma niczego złego w tym że erotyzm jest częścią naszej natury. Nie ma nic złego w tym że kobieta ( wolna) chce przyciągnąć do siebie mężczyznę i na odwrót.
Bardziej trzymam stronę Włodzimierza w tej dyskusji.
My mamy panować nad swoimi instynktami a nie uciekać od nich.
Taniec np tango nie był pierwotnie tańcem erotycznym, tylko tańcem walki i był tańczony przez samych mężczyzn. Jest to piękny taniec w którym uwalnia sie emocje.
W ogóle taniec towarzyski d-m powstał moim zdaniem po to żeby uwalniać emocje, a nie trzymać je w sobie i kumulować napięcie i strach przed nimi.
Nie widzę zagrożenia w tańcu.
Żadnego. Nawet w banalnych tvnowskich produkcjach nie widzę niczego złego. Oprócz ryzyka że zamiast samemu cos odczuć i przeżyć przerzuca się to na telewizję.
Taniec jest piękny.
Właśnie przez wyrażanie emocji.
Nie widzę zupełnie zbieżności między spaniem w jednym namiocie z chłopaka z dziewczyną i wspólnym ich mieszkaniem przed ślubem a tańcem.
Grzechem jest mieszkanie ze sobą przed ślubem nie dlatego że to jest narażanie się na pokusy. Tylko że to jest zabawa w małżeństwo bez zobowiązań. Że to jest nieprawdziwe i złudne bycie razem.
Są owszem sytuacje gdy taniec prowadzi do grzechu, ale nie przez to że się tańczy, ale przez to że na określone imprezy idzie się w określonym celu. równie dobrze można przywabić samczyka czy samiczkę nie na imprezach tanecznych ale przy wspólnym stoliku. To intencje są złe a nie sam taniec.
Dodam że nie podoba mi się ton wypowiedzi Włodzimierza. Bo gniew gniewem, wyrażanie emocji wyrażaniem emocji, ale wszystko ma swoje granice. I nie uważam że ataki personalne są odpowiednie, choć nie dziwię się Włodzimierzowi. :cool:
To prawda, tyle, że przed nieczystymi pokusami akurat należy uciekać.
Pierwotnie tango powstało w argentyńskich domach publicznych i choć podobno owszem było tańczone przez mężczyzn w oczekiwaniu na prostytutki, to dobrze wyrażało ducha i atmosferę tego typu miejsc. Mówienie, że jest to piękny taniec, który wyraża emocje nie zmieni tej oczywistości. O tańcu na rurze też ktoś może powiedzieć, że to piękny taniec, który wyraża emocje. Ba, już parę razy spotkałem się z próbą przeniesienia "tańca na rurze" z nocnych klubów i domów publicznych na szersze tereny, oczywiście z argumentacją, że jest to "piękny taniec", który nie ma nic wspólnego z obleśnością, ale wyraża grację ruchów, etc.
Naprawdę nie chcę kolejny raz wklejać fotek z "Tańca z gwiazdami". Jeśli nie widzisz zła w skrajnie obscenicznych i wyuzdanych pozach tanecznych, które są normą tego programu, to nie dziwię się, że nie widzisz zła w tangu.
Piękne hasło, które ma zakryć smutną rzeczywistość.
Czyli głównym źródłem niebezpieczeństwa zawartym we wspólnym mieszkaniu ze sobą nie jest to, że w pewnym momencie zostanie przekroczona pewna granica seksualnej intymności, ale to, że para mieszkająca ze sobą będzie płacić wspólnie rachunki, planować zakupy, razem przyjmować gości? Bądźmy poważni ...
A właśnie, że nie wszystko zależy od (dobrych lub złych) intencji. Są sytuacje, które są zdecydowanie bardziej niebezpieczne od innych (nawet jeśli nie są czyny złe ze swej natury, ale więc złe i zakazane zawsze i wszędzie) i w związku z czym same dobre intencje nie są dostateczną gwarancją, iż nie popadnie się w skutek zaangażowania w nie, w grzech. Przykładów można by mnożyć.
1. Zakochany chłopak z zakochaną dziewczyną postanawiają zamieszkać razem, ale mają jak najszczersze intencje zachowania czystości do ślubu. Czy sama dobra intencja tu wystarczy? Najczęściej, mimo dobrych intencji, coś takiego kończy się grzechem. Dlaczego? Ano dlatego, że sytuacja wspólnego mieszkania ze sobą zakochanych stwarza wiele pokus, wiele sytuacji w których jest się bliżej siebie niż w innych sytuacjach, etc.
2. Jedziesz 180 km na godzinę, ale masz dobrą intencję nie spowodowania wypadku na drodze. Czy sama dobra intencja jest gwarantem tego, że do żadnego wypadku nie dojdzie?
3. Wchodzić do domu publicznego z dobrą intencją nawracania zatrudnionych tam niewiast. Czy dla mężczyzny sama dobra intencja zawsze wystarczy by nie ulec atmosferze tego przeklętego miejsca?
No i bardzo podobnie jest z tańcami d-m. Owszem nie twierdzę, że wszyscy ludzie w nich uczestniczący mają złe intencje. Z pewnością niemała część ma dobre intencje, jednak większa bliskość pomiędzy niewiastą a mężczyzną jaka panuje w tańcach d-m, a także inne czynniki (tj. strój, alkohol, zła muzyka) robią swoje i najczęściej sprawdza się tu przysłowie, iż "dobrymi intencjami jest piekło wybrukowane".
Owszem można zgrzeszyć siedząc przy jednym stoliku, a można nie zgrzeszyć w tańcu czy też leżąc obok siebie na jednym łożu, ale doprawdy trudno porównywać stopień bliskości i poufałości (a co za tym natężenie niebezpieczeństwa) zawarty w tańcu czy też leżeniu w jednym łożu do analogicznego zawartego w we wspólnym siedzeniu przy stoliku. Można zabić człowieka kartką papieru, ale znacznie łatwiej jest to zrobić dobrze naostrzonym nożem. Jeśli będziemy zamazywać zdroworozsądkowe i naturalne różnice pomiędzy stopniem niebezpieczeństwa zawartym w danych sytuacjach to nigdy się nie dogadamy.
Skoro do tej pory nie dostrzegłeś w kontekście jakich grzechów piszę o tańcach jako bliskiej okazji, to powiem teraz, że tańce są bliską okazją do grzechu narzekania. Zadowolony?
Bzdura bzdurę pogania. Uczucia same w sobie nie są dobre, ani złe. Czystość zaś nie polega na nieświadomości swej seksualności, ale na panowaniu nad nią.
Nie ma to, jak popuścić wodze fantazji i snuć rozważania nie związane z tematem (co jest Twą specjalnością)
Biedne autorytety, pewno mama ich nie przytulała w dzieciństwie.
Taniec d-m jest sam w sobie neutralny, w tym sensie, że nie zawsze i nie w każdych okolicznościach jest grzechem/moralną nieprawością. To jednak, że pewne zachowania, czyny, instytucje są same w sobie neutralne, nie oznacza zarazem, że nie są bardziej niebezpieczne od innych. Wojna też jest sama w sobie neutralna, gdyż nie w każdych okolicznościach jest ona grzechem, ale to nie zmienia faktu, iż każda wojna jest wielką okazją do nadużyć i dlatego powinno się jej gorliwie unikać (a powziąć dopiero po wyczerpaniu wszelkich innych środków). Spanie w jednym łożu z atrakcyjną osobą płci przeciwnej też jest same w sobie neutralne, gdyż nie w każdych okolicznościach jest grzechem, ale to nie zmienia faktu, że sytuacja ta wytwarza bardzo dużą pokusę przekroczenia pewnej granicy. Ba, nawet dotykanie miejsc intymnych innej osoby (nie będącej współmałżonkiem), same w sobie też jest neutralne (gdyż nie musi się automatycznie wiązać z szukaniem czy wywoływaniem przyjemności seksualnej) i dlatego np. lekarz ginekolog ma prawo to czynić, ale to nie oznacza, że działanie takie nie naraża zdecydowanie bardziej na pokusy przeciw cnocie czystości niż np. dotknięcie czyjegoś policzka lub dłoni.