Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Ks. Śniadoch o ograniczaniu potomstwa
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Które są codziennie
Mam dla Ciebie złe wiadomości, Pius XII mówił coś innego:
"Od czynu pozytywnego, obowiązującego w małżeństwie, mogą kogoś zwolnić na dłuższy czas a nawet, na cały czas trwania małżeństwa tylko motywy bardzo poważne, ale nie te, które podają tzw. zalecenia, racje medyczne, eugeniczne, ekonomiczne, socjalne. Z tego cośmy wyżej powiedzieli, wynika, że zachowanie okresów bezpłodnych moralnie może być dozwolone w warunkach wyżej wspomnianych i rzeczywiście zachodzących u danych osób."
http://mamaroza.pl/biblioteczka/pius-xii-przemowienie-do-uczestniczek-kongresu-wloskiej-katolickiej-unii-poloznych-29-x-1951/
Ktoś pisał, że czyjaś tam babcia miała kilkoro dzieci, a przecież kiedyś było nieporównywalnie trudniej. Osobiście mam wrażenie, że jest zupełnie odwrotnie. Kiedyś dzieci się naturalnie pojawiały, nawet w biedzie, owszem, i musiały się odnaleźć w rodzinie. Jak rodzice pracowali w polu to szli na pole, mama raz na jakiś czas przyszła dziecko nakarmić. Jak żyli dziadkowie, a przecież z nimi się mieszkało, to babcia zaglądnęła, jak było rodzeństwo powyżej 2rż to takie też już umiało kołyskę pobujać albo wystawić na podwórko. Jak rodzina nie była biedna i z miasta, to wieczorem rodzice uśpili dzieci i nawet do teatru wyszli. Potem dzieci latały wokół domu, pracowały, czasem były wypadki, czasem głodni, czasem bez butów, czasem choroby, a rodzina szła dalej. Rodzina bez dziecka, z jednym czy z piątką funkcjonowała generalnie podobnie, może co najwyżej biedniej. Mama owszem, kariery nie robiła, ale też nie poświęcała wszystkich swoich zajęć na rzecz dostosowania się do dziecka.
Dziś bez względu na metodę wychowania, wszystko jest dostosowane do dziecka. Nawet jak jesteś super wyluzowaną matką. Karmisz na zawołanie, butelki nie wolno, bo jesteś zła matka, smoczka nie wolno, bo jeszcze gorsza, samo zasypiać nie może, bo jesteś nieczuła i nie będzie miało więzi, jak płacze to dieta taka czy inna, jak zapomnisz marchewki to ubierasz wszystkie dzieci poniżej 10 r.ż i wędrujecie po marchewkę, żeby było przewietrzone ściągasz wózek z drugiego piętra i spacerujesz między blokami. Oczywiście nie mieszkasz z rodzicami, bo jesteście wspaniałym, samodzielnym małżeństwem. Następnie nie dajesz dziecka to żłobka, żeby nie miało traumy. Tata zaczyna pracować na drugi etat, bo kredyt albo czynsz za wynajem sam się nie spłaci. Dziecko nie wchodzi do rodziny, która żyje odtąd podobnie tylko z dzieckiem, tylko całkowicie zmienia wszystko.
Jak weszłam na orga i ogólnie w pewne środowisko, to się zachłysnęłam wizją wielodzietnej rodziny, w której spełniona macierzyńsko mama stoi u boku męża i razem kroczą w aurze świętości. Rzeczywistość mnie jednak coraz bardziej rozczarowuje - i nie moja rzeczywistość, tylko ta, w którą się tak wpatrywałam. Coraz więcej nieszczęśliwych mam, które mają poczucie, że nie żyją swoim życiem, coraz więcej nieszczęśliwych małżeństw, które nie mają ani czasu ani możliwości, żeby pobyć tylko we dwoje, ogromna ilość rozwodów, separacji i życia koło siebie, a przede wszystkim coraz większy kult cierpiętnictwa, przekonania, że niedostatek i nieszczęśliwe małżeństwo to krzyż będący bramą do nieba. Ja wiem, że są też wielodzietne szczęśliwe rodziny, ale coraz częściej widzę, że to co na zewnątrz jest takie zachwycające, przy głębszym poznaniu to bieda i żal.
Moja rada dla orędowników całkowitego otwarcia i bardzo wielodzietnych rodzin - zamiast przekrzykiwać się na argumenty i cytaty, twórzcie szczęśliwe rodziny, które inni będą chcieli naśladować.
Lepiej za dużo tego nie czytac, nie szukać, żyć spokojnie.
My z mężem nie wychodzimy nigdzie bez dzieci tzn. maluchów i żadna tragedia nam się nie dzieje.
@mamaw - dokładnie, wmawia się mamom różne rzeczy i zamiast podejmować decyzje dobre dla konkretnie ich rodzin, starają się powielać czyjeś życiorysy. Jedna mama się załamie, jak przeczyta, że nie powinna wracać do pracy, inna się załamie, jak przeczyta, że nie powinna siedzieć w domu, a jeszcze inna będzie mieć wyrzuty sumienia jak się dowie, że są szczęśliwe małżeństwa, które nie wychodzą nigdzie bez dzieci, a ją właśnie szlag trafia, bo z randki z mężem kolejny raz nic nie wyszło. Internet - w tym org - jest pełen schematów, które są dla jednych rodzin dobre, dla innych nie bardzo.
ps znam też super rodziny wielo, żeby nie bylo
To wszystko zależy jak sobie ułożymy w głowie
Takim gadaniem i pisaniem powielasz złe stereotypy i to jest krzywdzące!
Mnie współczesny model wychowania bardzo męczy i jest dla mnie trudny do przyjęcia.
Chodzi mi o stawianie dziecka w roli pępka świata, którego potrzeby są stawiane najwyzej. Oczywiście chodzi mi o skrajności.
Współczesne dziecko jest nieustannie animowane przez wszystkich członków rodziny oraz och znajomych. Nie ma ani chwili na bycie samym. Nieustannie ktos nad nim wisi, rozmawia z nim,zagaduje,pilnuje,wyręcza. Do tego samego zmusza się tez otoczenie,nawet obcych. A jednocześnie brak jest prostego wychowania : zakazów,nakazów,norm,wymagań,obowiązków itp.
Oczywiście wynika to z troski, ale paradoksalnie wyrastają maksymalnie nieporadne zyciowo dzieci,uposledzone społecznie,nie radzace sobie z najmniejszymi problemami . Do tego terroryzowanie otoczenia -to tylko dziecko,dziecko przecież musi,dziecko ma prawo.
Mam nadzieję,że dość jasno napisalam,o co mi chodzi i nie posypia się zjadliwosci nt mojej profesji oraz uwagi,ze nie lubie rodzicow i dzieci
@kociara, ale dzisiejsze standardy nawet luzackie jednak każą Ci mieć na oku małe dzieci, rzadko kto się przyzna, że zostawi 2-latka samego w domu a jeśli już to na sekundę (mi się nie zdarza nawet jak śpi, a nie czuję się spanikowaną matką latającą za dziećmi). Nie wspominam o kwestiach prawnych. Jak masz dzieci co dwa - trzy lata, to zawsze masz kogoś przy nodze, czy jesteś panikarą czy nie. To jest często szokiem dla rodzica.
Po prostu sytuacja bytowa mocno poszła do przodu od czasów naszych babć. Począwszy od cieplej wody w kranach na rozrywkach typu wakacjach kończąc. Kiedys tego nie było i nikogo nie dziwiło, bo mało kogo było stać na wyjazdy rodzinne, tym bardziej za granice. Dzisiaj to wszystko to nic nadzwyczajnego i wiadomo, ze jesli 90% społeczeństwa tak żyje, to te 10% reszty odstaje. Nie wartościuje, czy dobrze, czy zle, ale nie da sie (i chyba nikt tez nie chce) tak żyć jak pokolenie naszych babć, czy prababć.
Ja uważam, że dziś pojawienie się dzieci łączy się z dużą większą zmianą niż kiedyś, wymusza kompletną zmianę trybu życia, pracy i spędzania czasu, w przeciwieństwie do tego "dawniej".