Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Na syna wydajemy majątek
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Jak ktoś ma potencjał na habilitacje - niech robi
Jak ktoś na glazurnika (wiele osób wcale nie ma!) - niech nim zostanie
Bunt jest chyba na takie traktowanie, ze lepiej zrobic doktorat niz iść do branzowki
Moze i lepiej, ale to jak lepiej byc pieknym, mądrym i bogatym
Jak ktoś ma sredni potencjał, musi brać korki, kursy, nie wiadomo co, to po co?
Zresztą, potencjał intelektualny to jedno, a inne czynniki bywają ważniejsze. Najlepiej mają ludzie wszechstronnie uzdolnieni, którzy sami potrafią sobie stworzyc warunki do rozwoju i pracy, ale oni chyba rzadko podążają jakąś standardową droga. Jest kupa doktorów itp., którzy nie potrafią sobie zorganizować pracy, w pewnych tematach są jak dzieci we mgle. Jak ktoś umie sobie inteligencja załatwić pewne sprawy, to nie ma naturalnej stymulacji do rozwoju innych obszarów osobowości.
U nas czasem dzieci chodzą na zajęcia językowe, czasem nie. Najlepiej lubię pana Czesława, człowieka który mieszkał w USA, RPA i Polsce, uczył matematyki w Stanach, pływał na okrętach jako wojskowy, pisze śmieszne historyjki-zagadki i w ogóle nie przygotowuje do egzaminów typu szkolnego.
Najstarszy najwięcej nauczył się słuchając podcastów z fizyki i informatyki potrzebnych mu do samokształcenia w ED. Z podręcznikami zapoznaje się 2 tygodnie przed egzaminem, żeby przejrzeć słownictwo i gramatykę, i to mu wystarcza na 5-6 z podstawy.
Ciekawie uczył się angielskiego mój mąż. Nie miał ani w liceum, ani na studiach (miał rosyjski i francuski). Nie miał ani godziny lekcji w życiu. Najpierw słuchał angielskich piosenek i je tłumaczył. Potem przegrał na pendrive'a kurs Szkutnika i słuchał w kółko w samochodzie. Ma poziom taki, że pisze artykuły naukowe i dokumentację po angielsku, rozumie, tylko nie mówi. Ratuje go to przed delegacjami zagranicznymi.
Poza tym zawody usługowe siłą rzeczy powodują, że możesz świadczyć usługi dla osób słabo wykształconych. Ale to nie jest zatrudnianie prawnika, księgowego, lekarza tylko wykupywanie oferowanej usługi.
Studia dały mi papier. Nie rozszerzyły horyzontów w żaden sposób. To akurat mam w gratisie od Boga że obdarzył mnie fantazją i możliwościami intelektualnymi.
Moje dzieci są różnie zdolne. Pchać na siłę nigdzie nie zamierzam. Myślę że większość ma możliwość zdania matury. Ogromny potencjał ma najstarszą ale wybrała macierzyństwo i rodzinę. Trochę szkoda, natomiast uważam że nie mam prawa kwestionować jej wyborów a na rozwój zawsze jest czas tylko zależy od chęci i aspiracji, ewentualnie od potrzeby.
Ona zresztą miała multum zajęć dodatkowych które w ogóle nie przełożyły się na motywację do zdobywania wykształcenia mimo że z pewnością ja rozwinęły. Maturę z francuskiego zdała na 97% na poziomie dwujęzycznym. Tak że mówi i pisze i rozumie jak autochtoni.
A że do branżówki idą odpady to jasne. Bo większość rodziców ma aspiracje w stosunku do swoich dzieci i nimi realizuje swoje marzenia.
Generalnie jak się zastanowię to w ogóle nie mam jakichś marzeń dotyczących tego że moje dzieci będą kimś na jakimś stanowisku. Dla mnie najważniejsze żeby były samodzielne i szczęśliwe. I moralne.
A co do doktoratów. Mój szwagier ma i uczy w szkole średniej. Tak że jest naprawdę różnie.
Z obecnej perspektywy. Powinnam od ukończenia szkoły średniej realizować swoje pomysły bo patrząc w przeszłość były bardzo dobre i miały duży potencjał. Brakło mi odwagi i wsparcia rodziców, zwłaszcza mamy dla której ukończenie studiów przez dzieci to był szczyt marzeń.
Gdzie Odrobinka pisze, że prowadzenie własnej działalności oznacza obijanie się i ogólnie łatwiznę??
Chyba to oczywista oczywistość, że własny biznes to ciężki kawałek chleba, nienormowane godziny pracy, kupa formalności. Ale i satysfakcja może być ogromna, że tworzy się coś swojego i jest się niezależnym.
Od siebie dodam, że nie każdy ma ducha przedsiębiorczości czy ochotę na pracę w rodzinnej firmie. Mój tata jest drobnym przedsiębiorcą (mimo że wcześniej pracował na uczelni i prawie zrobił doktorat
Córka miała wybór. Do tej pory go ma.
Nie uważam studiów za katorgę. Uważam że mają sens jeśli ktoś chce mieć zawód do którego są one potrzebne. Mnie studia nie robiły żadnego problemu. Raczej nieśmiałość i brak wsparcia co do realizacji moich pomysłów w tamtym czasie. Moja mama jest akurat z tych ludzi dla których praca w budżetówce jest szczytem marzeń i nie rozumiała ani ojca ani mnie w tych kwestiach. Zresztą możesz prześledzić moje wpisy sprzed kilku lat i moje poglądy w sprawie studiowania i wartości wykształcenia wcale się nie zmieniły.
I tak, uważam że mając taki potencjał intelektualny jak moja najstarsza córka, to jest marnotrawstwo nie skończyć studiów. Zwłaszcza że ma talent do języków i do nauk ścisłych. Ale chce po swojemu i po prostu jej dobrze życzę i póki co jakoś sobie radzą, nie siedząc na garnuszku u rodziców ani na zasiłkach.
Życie to generalnie praca. I koszty. Mnie się marzy firma rodzinna. Niestety nie każde dziecko o tym marzy. Przy okazji wystąpiły rozmaite trudności a ten akurat zięć do pracy tego typu nie za bardzo się nadaje, z różnych względów. Szkoda. Proponujemy czasem współpracę, ale póki co jest jeszcze bardzo niedojrzały, choć czego można się spodziewać po 21 letnim chłopaku bez zawodu, z wykształceniem podstawowym i takim który sam jeszcze nie wie czego chce. Robi wieczorowy ogólniak i kursy zawodowe. Więc jest nadzieja że się ogarnie.
Mnie się podoba firma rodzinna bo to jest też sposób na budowanie więzi, uczenie odpowiedzialności i umiejętności.
Rozumiem że demografia to dla ciebie problem. Ja się tam cieszę bo mam dużą rodzinę. Co kto sobie robi ze swoim życiem to jego prywatna sprawa. Podobnie w jaki sposób wychowuje dzieci.
Co do zajęć dodatkowych to mam taką zasadę, że zapisuję na takie o jakie dziecko mnie poprosi. I jakie mam w zasięgu. A proszą o różne z różnych względów. Czasem z powodu zainteresowań, czasem z powodów towarzyskich. Tylko to się tyczy starszych dzieci niż przedszkolaki. Przedszkolaki chodziły do przedszkola i do zerówki i wystarczało im to towarzysko i rozwojowo.